Nog nooit was ik zo zenuwachtig voor een opname. Tania Cornelis praat zonder schroom of schaamte en zonder natrappen over een van de ergste trauma’s.
Ik ben nogal tamelijk, eigenlijk veel te snel, volwassen geworden.
En dat komt doordat ze jarenlang rondliep met het geheim.
Ik heb daar nooit tegen iemand durven zeggen.
Haar jonge jaren kan je best omschrijven als:
Ik werd precies geleefd. Ik leefde niet.
En als ze dan alle moed had bijeen geraapt, ging het weer mis.
Maar als puntje bij paaltje kwam, is het allemaal in doofpot gestoken. Het gevoel dat je geen erkenning krijgt. Dat is zo pijnlijk.
Vrienden en familie van mij kennen Tania. Jij binnenkort ook.
Bij ons in de familie: alles kon en alles mocht.
